فیلم «هنوز آلیس» و هراسی به نام آلزایمر زودرس

در فیلم «هنوز آلیس» جولین موور بازیگر معروف هالیوودی نقش استاد دانشگاهی را بازی می کند که دچار آلزایمر زودرس شده است. وی برای این نقش تابحال دو جایزه معتبر گلدن گلوب و بفتا را کسب کرده است و از اصلی ترین امیدهای کسب اسکار نیز هست. ولی سوال اینجاست که نظر افرادی که خود درگیر چنین بیماری هستند در مورد فیلم چیست؟

برای جواب دادن به این سوال، مهمانی ترتیب داده شد که تعدادی از این افراد در کنار هم فیلم را ببینند و نظرشان را در مورد فیلم بیان کنند. «کیث اولیور» و همسرش «رزماری» میزبان دوستان خود بودند. در میان دوستان آنها دو روانشناس و سه دانشجوی روانشناسی وجود داشتند که در یک کلینیک محلی مشغول کار هستند. آنها با هم فیلم «هنوز آلیس» را نگاه کردند که در ان جولین موور نقش یک استاد دانشگاه بسیار موفق و خانواده دوست را بازی می کند که دچار بیماری آلزایمر زودرس می شود و تقریبا همه چیز را از دست می دهد. در ادامه مطلب با من همراه باشید.

«کیث» معلم یک مدرسه ابتدایی در شهر کنتربری بود و هنگامی که برای مشکلی به پزشک مراجعه کرد دکترها دقیقا در روز تحویل سال نو میلادی به وی خبر می دهند که دچار بیماری آلزایمر زودرس شده است. او آن زمان 54 سال داشت.  کیث می گوید: «اما من آدم مثبتی بودم و هیچ ترسی احساس نکردم. وقتی که خبر را شنیدیم به همراه همسرم به ساحل رفتیم و هنگامی که در انجا قدم می زدیم به همسرم گفتم نگران نباشد چون وقتی دری به روی آدم بسته می شود در دیگری باز می شود.» کیث اضافه می کند که در حال حاضر بزرگترین ترس وی تنها ماندن است.

اگرچه که در این مهمانی همسر کیث یعنی رزماری نتوانست فیلم را ببیند اما خود کیث اصرار داشت که دوست دارد فیلم را تا انتها نگاه کند. کیث پس از تماشای فیلم گفت: « فیلم دقیقا تمامی مراحلی که من شخصا تجربه کردم را به تصویر کشید: عکس العمل اولیه، و اینکه چگونه اعتماد به نفسم را کم کم از دست دادم. اینکه این بیماری چقدر ویرانگر است و اینکه چگونه تلاش می کردم که این بیماری را از دیگران پنهان کنم. تنها نکته ای که فیلم کمی آن را غیرواقعی جلوه داده بود سرعت پیشرفت بیماری بود.»

فیلم «هنوز آلیس» توسط «واش وستمورلند» و «ریچارد گلتزر» کارگردانی شده است که خود نیز از بیماری «لو گریگ» رنج می برد. این فیلم در ماه مارس سال گذشته فیلمبرداری شد زیرا این ماه تنها زمانی بود که جولین مور درگیر کار دیگری نبود. جولین مور برای آمادگی برای ایفای این نقش با تعدادی از فعالان انجمن آلزایمر دیدار کرد و آنها اطلاعات جالبی را در اختیار وی قرار دادند. مور با تعدادی از زنانی که این بیماری را داشتند و همچنین دکترهای آنان صحبت کرده بود. جولین مور در مورد انگیزه های خود برای بازی در این نقش می گوید: « فکر میکنم مردم اطلاعات کافی درباره این بیماری ندارند. بسیاری از مردم فکر میکنند کسانی که دچار آلزایمر می شوند فقط حافظه خود را از دست می دهند و زندگی انها دستخوش تغییرات زیادی نمی شود در حالیکه اکثر بیماران احساسات متفاوتی را تجربه می کنند که تمام زندگی انها را تحت الشعاع قرار می دهد. امیدوارم با برنامه ریزی بیشتر بتوان آگاهی بیشتری را در مورد این بیماری به وجود آورد.»

برای بسیاری از افرادی که دچار این بیماری هستند، دیدن این فیلم حس نگاه کردن به خود در آینه را به انها می دهد. هیلاری، شخص دیگری که این فیلم را دیده است می گوید که تمامی احساسات فیلم را درک می کند. هیلاری زمانی را به یاد می آورد که دکتر خبر بیماری را به وی و شوهرش داد و شوهرش پیتر به او قول داده بود که تا ابد در کنارش خواهد ماند و آنها هنوز هم می توانند یکدیگر را خوشحال کنند.

صحنه مورد علاقه هیلاری در فیلم صحنه ای است که دختر آلیس شعری از الیزابت بیشاپ را برای وی می خواند که در مورد هنر از دست دادن و گم شدن است. هیلاری در مورد این صحنه می گوید: « هنر از دست دادن هنری است که ما باید آن را بیاموزیم. من بصورت تدریجی تمامی خاطرات، توانایی ها و حتی خوشبختی ام را از دست می دهم و یک روز نیز دیگر من خودم نخواهم بود.»

کیث و هیلاری تنها دو مورد از 850.000 هزار نفری هستند که امروزه به این بیماری مبتلا هستند. بر اساس تخمین دانشمندان، تا سال 2025 بیشتر از یک میلیون نفر و تا سال 2051 بیش از دو میلیون نفر به این بیماری مبتلا خواهند شد. امروزه این بیماری برای کشورهای توسعه یافته ای مانند بریتانیا بصورت سالانه بیش از 26 میلیارد پوند هزینه دارد.

به گفته دکتر «جرمی هیوز» که مدیر اجرایی انجمن الزایمر است، تعداد افراد جوانی که دچار این بیماری می شوند بیش از دو برابر آن چیزی است که آنها فکر می کردند. بسیاری از افرادی که نشانه های این بیماری را دارند فکر میکنند که دچار افسردگی شده اند و یا اینکه نشانه ها ناشی از خستگی مفرط است.

اما آلزایمر فقط به از بین رفتن حافظه منجر نمی شود. برای بسیاری از افراد این بیماری شامل تغییرات احساسی شدیدی نیز می شود. این افراد معمولا احساسی می شوند و تغییرات حالات کلی شان نیز سریعتر از قبل انجام می شود.

کیث در ادامه مهمانی البته به نکته جالبی در مورد اهمیت عقل و خرد نیز در کنار احساسات اشاره می کند. « من به مدت 33 سال معلم بودم. همیشه قضیه خرد برای معلمان مهم بوده است و بخش اعظمی از این خرد به حافظه مربوط می شود. وقتی حافظه شما دچار مشکلی می شود، قدرت ذهنی شما نیز کم کم از بین می رود. همیشه تلاش کرده ام که به خود القا کنم که این دو موضوع، کاملا از هم جدا هستند ولی باید قبول کنم که نسبت به چهار سال پیش از نظر قوه عقلی ضعیف تر شده ام. البته همیشه روزهای خوبی هم در کنار روزهای بدم دارم.»

بیماری آلزایمر به دو صورت گوناگون افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. در نوع زودرس آن افراد کمتر از 60 سال معمولا بصورت تدریجی حافظه خود را از دست می دهند. معمولا نوع زودرس آلزایمر ریشه در ژنتیک افراد دارد هرچند که هنوز هم اطلاع دقیقی از عوامل ایجاد بیماری در دسترس نیست. 

در نوع دیررس بیماری نیز، آلزایمر افراد 60 و 70 سال به بالا را تحت تاثیر قرار می دهد.