یکی از اشعار «شیمس هینی» برنده نظرسنجی «بهترین شعر در مورد تاریخ و گذشته ایرلند» شد.

یکی از اشعار «شیمس هینی» برنده نظرسنجی «بهترین شعر در مورد تاریخ و گذشته ایرلند» شد.

 

از زمان های دور تا به امروز، حلقه های ادبی مختلف سرزمین ایرلند را مهد افسانه و شعر دانسته اند. از شاعران درباری قرون گذشته گرفته تا شاعران مدرن ایرلند البته، همه و همه سعی کرده اند تا دغدغه ی بزرگ و همیشگی خود را، یعنی سرزمینشان، در اشعار خود هویدا سازند. شاعران درباری سده های پیشین، که معمولا به عنوان مداح حاکمین فعالیت می کردند هدفی غیر از زنده نگه داشتن رسم و رسومات ایرلندی از طریق شعر خود نداشتند. شاعران ایرلندی قرن بیستم نیز معمولا با دیدی نوستالژیک به گذشته ایرلند می نگرند و پیشرفت در آینده را منوط به بازخوانی گذشته کشور خود می دانند.

اما امروزه در کشور ایرلند، شعر نیز دقیقا مانند کلیسا و مزرعه، که جز اصلی تجربه زیسته ی مردمان پیشین این سرزمین بوده است، جایگاه خود را متزلزل می بیند. مردمان امروز ایرلند بدون توجه به میراث شاعرانی نظیر «ییتس» و «هینی» به شعر توجهی ندارند و این موضوع یکی از اصلی ترین دلایل مربوط به برگزاری این نظر سنجی توسط شبکه ملی RTE ایرلند بود. عنوان این نظرسنجی «شعری برای ایرلند» بود و در آن از مردم خواسته شده بود که بهترین شعری که در صد سال گذشته در مورد ایرلند سروده شده است را انتخاب کنند.

در ادامه با وبلاگ خوراک مغز همراه باشید.

تی. اس. الیوت: شاعری که دنیا را درنوردید

تی. اس. الیوت: شاعری که دنیا را درنوردید

به مناسبت پنجاهمین سالگرد مرگ این شاعر بزرگ.

با ورود به سال میلادی جدید، سال 2015، بالاخره به صدمین سالگرد «مزخرف» رسیدیم. صد سال پیش بود که یک شاعر مهاجر جوان شعری از خود را با عنوان «پیروزی مزخرفات» (The Triumph of Bullshit) به یک روزنامه آوانگارد لندنی فرستاد تا آن را چاپ کنند. در نامه ای که این شاعر جوان دریافت کرد، مدیر روزنامه شعر را رد کرده و در دلایل خود اشاره کرده بود که قصد ندارد کلماتی که به –uck، -unt، و –ugger ختم می شوند را به هیچ وجه در روزنامه اش چاپ کند. اگرچه که کلمه مزخرفات به هیچکدام از اینها ختم نشده بود اما نامه مدیر حاوی نکته جالبی است: تا قبل از سال 1915، در هیچ اثر چاپ شده ای از کلمه مزخرفات استفاده نشده بود.

این شاعر جوان که اکنون و بعد از سالها تلاش از چاپ نشدن شعرش بسیار نا امید شده بود این جواب روزنامه لندنی را حرکتی بر ضد آزادی بیان دانست. قسمتی از ناراحتی وی از این مسئله ناشی می شد که وی از چاپ کردن تمامی اشعارش به کلی ناامید شده بود. چهارسال قبل از این اتفاق، این شاعر در سن 22 سالگی اولین شاهکار خود را به اتمام رسانده بود و آن را به تعدادی از دوستان خود در آمریکا و هم کلاسی های خود در انگلیس نشان داده بود. ولی تا ژانویه سال 1915 این شاهکار وی نیز هنوز در هیچ مجله ای چاپ نشده بود. یکی از مدیر مسئولان روزنامه ای که شعر را دیده بود آن را اثر یک شخص روانی خوانده بود؛ شخص دیگری در مورد شعر گفته بود که سر و ته ندارد. عنوان این شعر : «شعر عاشقانه جی. آلفرد پروفراک» (The Love Song of J. Alfred Prufrock) بود.